Quand nos souvenirs viendront danser

„Kiedy przeprowadziliśmy się do Impasse des Colibris, mieliśmy dwadzieścia lat, pachniało świeżą farbą i projektami, pomagaliśmy sobie nawzajem z sąsiadami, przechodząc przez nieogrodzone ogrody. Sześćdziesiąt trzy lata później żywopłoty urosły i rozmawiamy ze sobą tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne, a kiedy burmistrz ogłasza, że ​​zamierza zlikwidować impas - nasze domy, nasze wspomnienia, nasze życie - zapominamy o przeszłości, aby sprzymierzyć się i walczyć. Bez powodzenia: nie mamy nic więcej do stracenia i jest to bardziej ekscytujące niż drzemka przed Motusem.

„Poprzez historię ich walki i zanurzenia się w jej wspomnieniach, Marceline opowiada wspaniałą historię o miłości, tajemnicach całej rodziny i sile więzi, które tworzą przyjaźń. Virginia Grimaldi nadal kołysze nasze codzienne życie swoimi postaciami nieodparcie zabawne i ujmujące. Héloïse Goy, Télé 7 jours. Jej najlepsza powieść, wzruszająca i figlarna. Sandrine Bajos, Le Parisien.



« Lorsque nous avons emménagé impasse des Colibris, nous avions vingt ans, ça sentait la peinture fraîche et les projets, nous nous prêtions main-forte entre voisins en traversant les jardins non clôturés.Soixante-trois ans plus tard, les haies ont poussé et nous ne nous adressons la parole qu’en cas de nécessité absolue.Quand le maire annonce qu’il va raser l’impasse – nos maisons, nos mémoires, nos vies –, nous oublions le passé pour nous allier et nous battre. Tous les coups sont permis : nous n’avons plus rien à perdre, et c’est plus excitant qu’une sieste devant Motus. »À travers le récit de leur combat et une plongée dans ses souvenirs, Marceline raconte une magnifique histoire d’amour, les secrets de toute une famille et la force des liens qui tissent une amitié.Virginie Grimaldi continue de bercer nos quotidiens avec ses personnages irrésistiblement drôles et attachants. Héloïse Goy, Télé 7 jours.Son meilleur roman, émouvant et malicieux. Sandrine Bajos, Le Parisien.